Heel de musical wordt eigenlijk op 2 paden gespeeld; de wereld hoe Mozart ze ziet, en de wereld van de wereld van de buitenstaanders. Mozart wordt in het stuk achtervolgd door Amadé, het kleine genie dat Mozart was in zijn jeugd. Voor de overige personages is hij onzichtbaar, vandaar de '2 paden'. Hij is continu bezig met muziek schrijven en daaruit vertrekt de rode draad van de musical: Amadé schrijft namelijk zijn muziekstukken met het bloed van de 'grote' Mozart. Wat hem zo groot maakte, resulteerde langzaam aan in zijn dood.

Als ik deze voorstelling zou kunnen vergelijken met de Rocky Horror Show, was dit nóg een trapje hoger! Het was een voorstelling waar menig persoon zich in zou kunnen herkennen. De tweestrijd tussen de muziek en zijn vrouw, de keuze om naar Wenen te vertrekken,... Als kijker ging je volledig op in het verhaal: liefde, twijfel, ontgoocheling, verbazing,... De body van het verhaal was ijzersterk!

De acteurs die dit helse spektakel brachten, bliezen dan ook letterlijk iedereen van hun sokken. De grootste prestatie op het podium voor mij was de kleine Amadé; heel sterk en met veel emotie gespeeld. De complexe rol van Mozart werd ook zeer goed gespeeld! Op sommige momenten extravagant, en op andere dan weer heel ingetogen, om dan nog maar te zwijgen van zijn  vocaal kunnen! Het samenspel tussen deze twee personages klopt dan ook volledig!



Voor het grootse persoon dat Mozart was, was er ook een grootse opvoering nodig. En dat was duidelijk zichtbaar! In het podium zat een draaischijf waardoor een draaiend speeloppervlak ontstond waardoor alles toch een tikkeltje spectaculairder werd, er werden achter de acteurs grote projecties ter verduidelijking van de locaties, langs de zijkant stonden vele decorstukken die zorgden voor iets extra tijdens de ensemble stukken en dan natuurlijk niet te vergeten: het orkest dat ik reeds vermeld had. Zelden kom je nog zo'n orkest tegen in voorstellingen wegens besparingen of andere prioriteiten!